شِبلی دماوندی، ابوبکر دُلَف بن جَحدَر شبلی. زاهد و پرهیزگار معروف. وی در آغاز کار، والی دنباوند (دماوند) بود و سپس پرده دار موفق عباسی شد (و پدرش سرپرده داری میکرد) بعد از آن پرده داری خلیفه را رها نمود و در سِلک زهاد وعباد و متصوفه درآمد و به صلاح و درستی معروف گردید. اصل وی از خراسان و منسوب به قریۀ «شبله» از توابع ماوراءالنهر و مولدش در٢٤٧ ه.ق. به سامراء و وفاتش در٣٣٤ ه.ق. بود و در مقبرۀ خیزران مدفون گردید. در نام و نسب وی اختلاف کرده اند و او را به نامهای : دلف بن جعفر، جحدر بن دلف، دلف بن جعترة، دلف بن جعوبة و جعفر بن یونس خوانده اند. همچنین در مذهب او اختلاف کرده اند. ابن خلّکان، مالکی مذهبش دانسته و قاضی نورالله شوشتری به تشیّع و تعصّب در این مذهب تصریح کرده است.